افطاری های دولتی و تصوّر مردم

ریخت و پاش های آنچنانی و گستردن سفره های چرب و شیرین از پول بیت المال به بهانه برخورداری از ثواب افطار مسئله ای نیست که در شأن نظام اسلامی باشد.

ماه رمضان هنگام آمدنش برای هر کسی و هر قشری رنگ و بویی خاص دارد. از جمله برای برخی سازمان ها و ادارات دولتی، ماه رمضان فرصت بسیار خوبی برای پوشاندن ضعفها! و در ادامه عمل به برخی رسومات غلط بروز کرده در سال های اخیر است.

در واقع اگر نخواهیم اغراق کنیم، خبرنگاران در ماه مبارک رمضان برای اینکه بتوانند به تمام مراسم افطاری دولتی که به آنها دعوت شده اند، برسند باید برنامه ریزی داشته باشند و گرنه دچار همزمانی برنامه ها می شوند.

البته شاید نفس برگزاری این مراسم افطاری از سوی سازمان های دولتی چیز بدی نباشد اما باید تأکید کرد که تبدیل شدن این مسئله به یک رسم همیشگی که البته رقابت و چشم و هم چشمی سازمانی! جزو اصلی برگزاری آن است به هیچ وجه رسم پسندیده ای نیست.

ریخت و پاش های آنچنانی و گستردن سفره های چرب و شیرین از پول بیت المال به بهانه برخورداری از ثواب افطار مسئله ای نیست که در شأن نظام اسلامی باشد.

و بدتر آنکه عمده این ریخت و پاش ها نیز از کیسه بیت المال و مردم مظلومی است که در پاک دستی و رعایت بیت المال به مسئولانشان در دولت اعتماد کرده اند.

مسئولان محترم ادارات و وزارتخانه های دولتی باید بهتر از هر شهروند دیگری بدانند که هنوز هستند کسانیکه به کوچکترین اجزای این سفره های عریض و طویل نیاز جدی و حیاتی دارند و صد البته گستردن چنین سفره های اشرافی که غذاهای آن به صرف مقام خورندگان سِرو می شوند و کسی به فکر اسراف و در ادامه بی نصیب بودن فقرا از این سفره ها نیست، حتماً کاریست غلط و شاید پر از گناه. از سوی دیگر دولتی های محترم توجه داشته باشند که دیده شدن این سفره های هفت رنگ در منظر عمومی به هیچ وجه سازنده سابقه خوبی در ذهن مردم نخواهد بود.

در واقع مردم جدای از هر سطح برخورداری اجتماعی و مادی، همواره به مسئله ساده زیستی مدیران دولتی به عنوان لبّ انتظارات خود می نگرند و این امر چیزی نیست که یک مدیر در حکومت اسلامی ما بخواهد آن را نادیده انگارد.

در اینجا شاید اشاره به قسمتهایی از نامه امیرالمومنین علی (ع) به عثمان بن حنیف انصاری (کارگزار حضرت در بصره) که حاوی نکاتی نغز پیرامون نحوه تعامل مدیران دولتی با مهمانی های پر زرق و برق است، خالی از لطف نباشد.

امام علی(ع) می فرماید:

“ای پسر حنیف، به من گزارش دادند، مردی از سرمایه داران بصره تو را به مهمانی خویش فرا خواند و تو به سرعت به سوی آن شتافتی، خوردنی های رنگارنگ برای تو آوردند و کاسه های پر از غذا پی در پی جلوی تو نهادند، گمان نمی کردم مهمانی مردمی را بپذیری که نیازمندانشان بواسطه ستم محروم شده و ثروتمندانشان بر سر سفره دعوت شدند. اندیشه کن در کجایی و بر سر کدام سفره میخوری؟”

“سوگند به خدا! من از دنیای شما طلا و نقره ای نیندوخته و از غنیمت های آن چیزی ذخیره نکرده ام، بر دو جامه کهنه ام جامه ای نیفزودم، و از زمین دنیا حتی یک وجب در اختیار نگرفتم، و دنیای شما در چشم من از دانه درخت بلوط ناچیز تراست.
من اگر می خواستم، می توانستم از عسل پاک و از مغز گندم و بافته های ابریشم برای خود غذا و لباس فراهم آورم، اما هیهات که هوای نفس بر من چیره گردد.
آیا به همین رضایت دهم که مرا امیرالمومنین خوانند و در تلخی های روزگار با مردم شریک نباشم و در سختی های زندگی الگوی آنان نگردم؟”

“از خدا بترس ای پسر حنیف! و به قرص های نان خودت قناعت کن، تا تو را از آتش جهنم رهایی بخشد.”

منبع: الف